Περί ξενιτιάς

Λίγο η κρίση, λίγο το lifestyle, λίγο κάποιες συμπτώσεις με “ανάγκασαν” να μπω στο αεροπλάνο και να έρθω στο Γιβραλτάρ για δουλειά, στη νοτιοδυτική Ισπανία, όπου και διαμένω ακόμα.

Στις περισσότερες συζητήσεις με οικογένεια, φίλους και γνωστούς η λέξη “ξενιτιά” κάνει συχνά την εμφάνιση της – πάντα από το μέρος τους – και είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω.

Η λέξη ‘Ξενιτιά’ στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά ακούγεται άκρως αρνητική, όποιος είναι δηλαδή εκτός Ελλάδος περνάει σίγουρα σκ*τά! Φυσικά και δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μια χαρά περνάμε και πολύ καλύτερα από πολλούς πίσω στην Ελλάδα, ειδικά αυτή την εποχή.

Σίγουρα μας λείπουν κάποια πράγματα, κάποιες συνήθειες και κυρίως κάποια πρόσωπα, αλλά δεν είμαστε και εντελώς αποκομμένοι. Παλιότερα μπορεί να περίμεναν ένα γράμμα από τους ‘ξενιτεμένους’ για εβδομάδες / μήνες, τώρα όμως με το internet η επικοινωνία είναι σαφώς περισσότερη, ευκολότερη και φθηνότερη.

Επίσης βρίσκουμε φέτα, λάδι, κρασί, ψωμί , λεμόνια […] – δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα. Εχουμε και φούρνους και πιρέξ για να μαγειρεύουμε. Απ’ όλα έχουμε!

Έλεος πια με αυτή τη μεμψιμοιρία! Ας διαγράψουμε τη λέξη ‘ξενιτιά’ οριστικά από το λεξιλόγιό μας και ας λέμε ΄εξωτερικό΄, ‘Ισπανία’, ‘Αγγλία’ κτλ…